Ustawa o biopaliwach stwarza dogodne warunki dla przetwarzania rzepaku w biodiesel oraz glicerynę i to na poziomie gminy.

Duże firmy specjalistyczne budują pokaźne instalacje, wytwarzające 150 000 – 300 000 t/r. biodiesla (określanego skrótem EMR), na co potrzebne są jednak ogromne środki oraz kosztowna infrastruktura.

Tymczasem rodzime analizy ekonomiczno-technologiczne wykazują jednoznacznie, że w naszych warunkach opłaca się wytwarzanie biodiesla sposobem chałupniczym na poziomie oraz na potrzeby gminy, wykorzystując na ten cel seryjnie wytwarzane, relatywnie tanie instalacje „W-400”, opracowane przez Przemysłowy Instytut Maszyn Rolniczych w Poznaniu, a produkujące dobowo 400 litrów tego niezbędnego rolnictwu paliwa.