Piotr Olszowiec na podstawie artykułu Baktierii kaczajut nieft, „Energetika i Promyszlennost Rossii”, 2005 nr 6.

Od 50 lat w Rosji widoczny jest spadek wykorzystania zasobów złóż naftowych. Od połowy XX w. wskaźnik ten uległ dwukrotnemu zmniejszeniu.

Ocenia się, że w ostatnich 40 latach w rosyjskich złożach pozostawiono ok. 14 mld t ropy nadającej się do wydobycia, a więc tyle, ile pozyskano w całej historii górnictwa naftowego tego kraju. Nieustanny spadek efektywności tej branży wynika z braku stosowania nowoczesnych metod eksploatacji złóż.

Naftowe złoże podlega od góry naciskowi poduszki gazowej, z kolei od dołu ciśnienie wywierają wody gruntowe. Dlatego po wykonaniu odwiertu ropa wytryska silnym strumieniem. Jednak z czasem ciśnienie stopniowo zmniejsza się i konieczne jest użycie pomp głębinowych. Gdy ciśnienie nadal maleje, działanie pomp staje się coraz mniej wydajne. Wówczas stosuje się tzw. wtórną metodę wydobycia, polegającą na wykonaniu kolejnych nawierceń (lub wykorzystaniu starych otworów), przez które pod ciśnieniem wtłacza się wodę. Nacisk słupa wody ponownie wypycha ropę na powierzchnię ziemi. Gdy ten sposób przestaje przynosić oczekiwane wyniki, górnicy przenoszą się w następne miejsca, chociaż w złożu pozostaje jeszcze dużo cennego surowca. Można go częściowo odzyskać sięgając po tzw. trzecie metody, oparte na użyciu środków o większej sile wytłaczania niż woda.

Metody te dzieli się na cztery grupy:

• chemiczne (zalanie złoża środkami aktywnymi powierzchniowo, polimerami itp.);
• gazowe (wtłoczenie azotu, dwutlenku węgla, węglowodorów);
• cieplne (wytłaczanie ropy nośnikami ciepła przez wywołanie egzotermicznych reakcji utleniania);
• biologiczne (wprowadzenie do złoża produktów przemiany materii mikroorganizmów lub wytwarzanie tych produktów przez bakterie w samym złożu).