Ciepłownictwo i ogrzewnictwo indywidualne są po energetyce zawodowej kolejnymi, największymi odbiorcami węgla.

Ciepłownictwo to ponad 8700 źródeł wytwarzania - od dużych jednostek przemysłowych do małych lokalnych kotłowni, z których część wytwarza również energię elektryczną. Około 90% tych ciepłowni to źródła małe o mocy do 5 MW.
Łącznie, ciepłownie te spalają od ok. 16,5 do 18,5 mln ton/rok węgla, zależnie od sezonu grzewczego.
Kolejnym znaczącym konsumentem węgla są gospodarstwa domowe zużywające głównie sortymenty grube. Łączna sprzedaż tych sortymentów to ok. 6,6 mln ton/rok.

Bardzo wiele węglowych kotłów ciepłowniczych jak również kotłów CO i pieców w gospodarstwach domowych to urządzenia o złym stanie technicznym i niskiej sprawności cieplnej, podnoszącej koszty ogrzewania. Równocześnie należy zwrócić uwagę na fakt spalania w tych kotłach paliw o złej jakości - zasiarczonych, zapopielonych i niskokalorycznych węgli, mułów węglowych i przerostów. Są to podstawowe czynniki powstawania tzw. niskiej emisji – głównego oręża ekologów w walce z węglem.

W ostatnich latach wiele uciążliwych dla środowiska kotłowni zmodernizowano, korzystając z różnych środków pomocowych. Szczególnie chętnie korzystały z nich jednostki budżetowe.
Modernizacja tych kotłowni ukierunkowana była głównie na technologie spalania gazu ziemnego i oleju opałowego. W konsekwencji doprowadziło to wielu użytkowników do trudnej sytuacji finansowej z powodu wysokich kosztów ogrzewania.
Również podłączenie wielu gospodarstw domowych do sieci gazowej nie zlikwidowało w pełni niskiej emisji gdyż po zapłaceniu pierwszych rachunków wiele z nich powróciło do ogrzewania węglowego.
Mało tego, w wielu przypadkach koszty indywidualnych podłączeń gazowych są zbyt wysokie i podłączenia te są niechętnie wykonywane przez zakłady gazownicze.

Analizy ekonomiczne wykonane w ostatnim okresie przez wiele ciepłowni zmierzających do poszerzenia swojego rynku, wykazały że podłączenia niektórych odbiorców do sieci ciepłowniczej będą stale przynosić straty wynikające między innymi z takich przyczyn jak:

• duże odległości przesyłu ciepła do odbiorców od źródła wytwarzania ciepła,
• konieczność okresowej eksploatacji źródła o mocy nieproporcjonalnej do potrzeb,
• likwidacja zakładów przemysłowych - dotychczasowych największych odbiorców ciepła.

• wysoka sprawność, gwarantująca najniższe koszty wytwarzania ciepła - od ok. 14 do ok. 25 zł/GJ (zależnie od ceny węgla brutto i wielkości inwestycji) przy kosztach ogrzewania gazem ziemnym na poziomie 32–38 zł/GJ.
• zautomatyzowana praca i bardzo małe zaangażowanie obsługi (zasyp węgla w jednostkach małych raz na 3-5 dni, obsługa jednostek większych - do 1 godz./dobę)
• spełnienie norm emisji substancji toksycznych do powietrza (m.in. dopuszczone do stosowania w krajach UE oraz wspomagane programami WFOŚiGW i BOŚ).