Projekty Wspólnych Wdrożeń (Joint Implementation Mechanism) mają historię sięgającą początku lat 90. ubiegłego wieku, kiedy (w 1992 r.) podpisano w Rio de Janeiro Ramową Konwencję Narodów Zjednoczonych w sprawie Zmian Klimatu ratyfikowaną później przez 150 państw (teraz stronami konwencji są już 194 kraje).

Podstawowym celem konwencji jest ustabilizowanie emisji gazów cieplarnianych (GHG), co do których przyjęto założenie, że mogą niekorzystnie wpływać na środowisko i wywoływać niepożądane zmiany klimatu. W związku z takimi założeniami strony Aneksu I Konwencji (państwa uprzemysłowione i w okresie transformacji) zobowiązały się do osiągnięcia poziomu emisji z roku 1990 (w przypadku naszego kraju rokiem bazowym został rok 1988). W 1997 r. zorganizowano Trzecią Konferencję Stron Konwencji Klimatycznej i przyjęto tzw. Protokół z Kioto precyzujący zadania stron Konwencji. W ramach tych zadań określono terminy obniżenia emisji gazów cieplarnianych do zakładanego poziomu. Państwa wymienione w Aneksie I zobowiązały się zredukować w latach 2008-2012 emisję 6 gazów cieplarnianych o 5% w stosunku do roku bazowego. W przypadku Polski zobowiązano się do redukcji o 6%. Redukcja emisji dotyczy dwutlenku węgla, metanu, podtlenku azotu, sześciofluorku siarki, fluorowęglowodorów i perfluorowęglowców.

Bez względu na to, czy emitowane wskutek działalności człowieka gazy cieplarniane rzeczywiście mają istotny wpływ na klimat i środowisko cele redukcyjne należy zrealizować, czyli należy wdrożyć odpowiednie projekty na rzecz ochrony środowiska. Sfinalizowanie tych zadań mają ułatwiać trzy mechanizmy rynkowe (tzw. mechanizmy elastyczności). Obok Handlu Emisjami oraz Mechanizmu Czystego Rozwoju stworzono tzw. Wspólne Wdrożenia (Joint Implementation - JI) służące realizacji projektu redukującego emisje GHG lub zwiększających pochłanianie GHG pomiędzy krajami Aneksu I i wykorzystanie wygenerowanych w ten sposób jednostek redukcji emisji (ERUs - Emission Reduction Units) do wypełnienia celu z Kioto.

Sama idea JI jest dość przejrzysta: kraje, które osiągnęły wysoki poziom rozwoju i gdzie ograniczanie emisji GHG jest bardzo kosztowne podejmują współpracę z państwami znajdującymi się - jak Polska - w okresie transformacji, przy czym ze względu na niższy stopień rozwoju ograniczanie emisji gazów cieplarnianych wiąże się tam z niższymi kosztami inwestycji. Państwom bogatszym (zwanych inwestorami) opłaca się wspomagać finansowanie projektów na rzecz ochrony środowiska w państwach biedniejszych (zwanych gospodarzami), ponieważ w zamian za zapewnienie źródeł finansowania otrzymują wynegocjowaną liczbę jednostek redukcji gazów cieplarnianych powstałych dzięki wdrożeniu odpowiednich projektów inwestycyjnych. Taki transfer to właśnie istota Wspólnych Wdrożeń. ERU uzyskiwane z projektów JI mogą być sprzedawane do funduszy węglowych lub innych jednostek nabywających, dzięki umożliwieniu ich wykorzystania w systemie handlu emisjami, co oznacza że ERU mogą kupować prywatne przedsiębiorstwa i wymieniać je na pozwolenia do emisji w latach 2008-2012. Dla gospodarzy projektów taka współpraca oznacza nie tylko realizację przedsięwzięć proekologicznych, ale także napływ nowoczesnych technologii.

Procedurę zatwierdzania projektów w ramach JI opisano na stronach internetowych Ministerstwa Środowiska. By sfinalizować projekt należy przejść następujące etapy postępowania:

• opracowanie wstępnego opisu projektu (tzw. PIN - Project Idea Note) i przedłożenie go do Ministerstwa Środowiska (MŚ), Departamentu Instrumentów Ochrony Środowiska (DIOŚ), jak i Sekretariatu JI w NFOŚiGW,
• wydanie przez MŚ wstępnego Listu Popierającego projekt (LoE - Letter of Endorsement),
• przygotowanie właściwej dokumentacji projektu - Dokumentu Projektowego Przedsięwzięcia (tzw. PDD - Project Design Document) wraz z wyliczeniem linii bazowej oraz planem monitorowania, a następnie przedłożenie go do MŚ-DIOŚ i Sekretariatu JI,
• ocena projektu przez międzynarodową niezależną jednostkę (IE - Independent Entity) i przekazanie do MŚ-DIOŚ sporządzonego przez jednostkę raportu z oceny (Determination Report),
• zatwierdzenie projektu poprzez wydanie przez MŚ Listu Zatwierdzającego projekt (LoA - Letter of Approval),
• weryfikacja projektu przez niezależną jednostkę - weryfikacja redukcji emisji wygenerowanych przez projekt,
• transfer zweryfikowanych jednostek redukcji emisji (ERUs) do nabywającej jednostki lub strony Aneksu I.

• polsko-holenderski projekt wykorzystania biomasy z terenów zieleni miejskiej na potrzeby ogrzewania w Jeleniej Górze - projekt zakończony w październiku 2000 r.
• polsko-kanadyjski projekt budowy elektrowni wodnej na rzece Bóbr, Leszno Górne - projekt zakończony w 2001 r.,
• polsko-duński projekt budowy farmy wiatrowej Zagórze o mocy 30 MW - projekt zakończony w grudniu 2002 r.,
• polsko-holenderski projekt odzysku gazu składowiskowego w Koninie,
• polsko-duński projekt wykorzystania metanu pochodzącego ze składowiska odpadów i osadów ściekowych w Zakopanem.
• prototypowy fundusz węglowy - projekt ciepłowni geotermalnej w Stargardzie Szczecińskim, zrealizowany w 2005 r.